Beni ziyarete gelişinin bir seferinde çantasından -her zaman o çantadan bana bir şey çıkarıp emanet ederdi- kağıtlara sarılı bir eşya bulup verdi. Bebek gibi kundaklamıştı elindekini. Küçükken hatırladığım gibi değil elleri artık, daha beyaz, daha pamuk, daha çizgili fakat hep daha şefkatli. Hatıraları saklamayı seviyorsun, bunu gözüm kapalı sana verebilirim çünkü kıymetini sen bilirsin, dedi.…
Hayata bakkal başlıyorsun, holdingleşmeye çalışıyorsun sonra yolda bir şeyler oluyor falan filaaaan derken bir anda ŞARAMPOOOOOOL! Yuvarlan babam yuvarlan. Hem de aşağı doğru. Çünkü yukarı doğru yuvarlanamıyorsun, yürüyorsun. Mesela ben, Sene sonu defter parası ödendiğini, Limited olunca daha yüksek muhasebe parası vermem gerektiğini, Evlenmeden de 7 yıl beraber olduğun ve beraber yaşadığın sevgilinle evli gibi…
Yaşamın orta yerinde beliriveren çizgiler etrafında dolaşıp duruyoruz. Koca koca sıfatlar yükledikleri o şaşalı kelimelerin anlamları hep bu çizgiler kökenli. Evet, Araf da oradan geliyor. Dikkat etmemiz gereken, tartışmasız ince çizgiler. Hani kendini sevmek ve bencilliği ayıran o ince çizgi. Veyahut vicdanla korkunun arasına çizilmiş olanı. Bu çizgiler, inceliklerinden faydalanıyor olacaklar, ne zaman, nerede ayağına…
Bendeki hatıralarını bile bile o pub’a gitmeyi tercih ettim. Eskiden yalnızca 33’lük bardaklarda ve 9 liraya satılan biralar şimdi 50’lik bardaklarda ve 16 liraya satılıyormuş. İçkiye her gün gelen zamlarla beraber insanların artık evde rakı yapmayı tercih ettiklerinden konuştuk bir süre garsonla. O pub’a gittim çünkü o mekânın bana hatırlattıklarını unutmak zorunda olmadığımı biliyorum artık…
İncitilmek bir tercihti. Artık emindim. İnsan, incineceği şartları itinayla bulup, kendine göre düzenleyebilen ve kafasından aşağı dökebilen muazzam bir mekanizma. O bilincin altından sokak nereye kadar iniyorsa artık. Nasıl tutup seçebiliyorsak o aşırı acıyacak yeri. Tam ince deri. Psikolojik dedikleri şey. Pis bir şey. Anneme sordum geçen gün. Doğarken kordona filan dolanmış olabilir miyim diye?…
-Adamım gelmiş. Ne yapıyorsun? Gene kızları mı tavlıyorsun ha yirmialtı? -Yahu Kalpesh ne kız tavlaması. Ekmekle peynir var elimde. Her seferinde sanki o hafta sonunu Akdeniz’de bir adada iki gün sürmüş bir partide geçirmişim gibi hikayeler beklentisindeydi. Konuyu değiştirmeliydim. -Bak geçen domates aldım üsttekiler güzel, alttakiler büzüşmüştü. -Getir onları ben değiştiririm. Sen kızları anlat bana.…