“Ben böyleyim.” Hayır sen “öyle” değilsin, kimse “öyle” değil. Dünyanın tek yöne hiç durmadan aynı hızda milyarlarca yıllık dönüşü onu “öyle” yapıyor mu? Onu aynı olduğu gibi bırakıyor mu? “Bırakmayan biziz” dediğini duyar gibiyim… Lakin beni hala aynı olmaması ilgilendiriyor. Seni de insanoğlu. O zaman anlatıyım sana. Atmosfere düşüyoruz, aynı bir toz bulutu gibi. Başlıyoruz…
Hava sıcaklığı hakkında yeteri kadar bilgi edinmeden kendimi sokağa attığım bir gün. Kasvetli bir hafta ortası. İşim yok ve iş aramaktan da vazgeçmek üzereyim. Artık yanlışlıkla denk geldiğini düşünmeye başladığım iş görüşmeleri de kötü geçiyor. Kendimi beş sene sonra hiçbir yerde görmüyorum. Kendimi en uygun bulduğum pozisyon diye bir şey yok. Niye kamu yönetimi okudum…
En son ne zamandı sonunu görmediğin bir yola çıktığın? Bir bavula sığdırabildiğin kadar kıyafeti yanına alıp, kuzey yıldızına bakarak yön bulduğun? Yavaş yavaş kanımıza giriyor bu kaybetme korkusu. Bazen neyi kaybetmekten korktuğumuzu bile bilmezken, sinsi gölgesi beliriyor önümüzde. Belki sevdiğimiz birini, bir şeyleri, bazen kurguladığımız karakterimizin bir parçasını, bazen hepsini… Bağımlılıklarımızı, hem de bağımlılık olarak…
ba-ba Ne zaman çocukluğum düşse aklıma, belleğimin köşesindeki otoparka babam arabayı park eder. Sarı mercedesini. Babamın sarı mercedesi ve deri koltukları o mercedesin hep en sıcak mevsimleri çağrıştırır bana. Çanakkale’de balık yemeyi, gezmeyi, kırmızıyı, yeşili ve Kral Fm’i. Bir arayış halini çağrıştırır en çok. “Miden bulanıyorsa biraz camını aç”. Araba seni tuttuysa ve yol uzadıkça…
Acıklı çağrışımları oldum olası sevemedim. Ne zaman ağlayan birini görsem sessizce uzaklaşıyorum. Teselli edemem. Daha çok ağlatır ve intiharın eşiğine getirebilirim böyle zamanlarda insanları. Kelimeleri seçemiyorum. Dikkatim dağılıyor. Acıklı çağrışım istemiyorum. Kendime bu konuda güveniyorum. Radyo kanallarım genellikle hızlı akan müziğe ayarlı. Ne zaman kenarından köşesinden çarpsa zülfü yâre o müzik, biraz dinleyip, tam cılkını…
8 kadın. Hayatımın farklı yıllarından, yaşlarından, kahkahalarından damıtılıp bugünüme kalan 8 süper kadın. Yaşıyorsun, tanışıyorsun, sanki 1000 kişi giriyor da hayatının hunisine , sonunda ucundan 8 kişi damlıyor…. Öyle bir damıtılmışlık, öyle bir yoğunluk sanki… Koca çocukluğum dediğin 3 kişi, üniversite dediğin 5 kişiden ibaret kalıyor gerisi sanki buhar olup uçuyor. Geçmişimin 8 süper kadını,…