Gitmelerin insanıydı o. Bir yere köklerini salarsa, kendinden azalacağına inanırdı. Bu yüzden de taşındığı hiçbir yerde uzun süre kalamazdı. Bakkalın adını öğrendi mi gitme vakti diye düşünürdü mesela. Küçücük bir selamlaşma kalbini ağrıtmaya yeterdi. İnsanlar birbirine emek vermesindi, bu dünya yeterince çekmişti birbirine emek veren, ardından da birbirinin kuyusunu kazan insanlıktan. Dünyadaki tüm savaşların, çekişmelerin,…
Dün çok güzel bir rüya gördüm. Babam, annem ve Başak ile beraber İtalya’ya gidiyorduk. Hem de arabayla. Tüm rüya, mavinin ağırlıkta olduğu fulü renklerdeydi… Sanki bitmeyen bir akşam üstü gibi. Bir ara, İtalya’ya daha tam yaklaşmamışız, tabii rüya olduğu için nerede olduğumuzu tam anlayamıyorum ama hissediyorum, dağların tepesinden denize bakıyoruz. Rüyamın ışığı akşamüstü ile gece…
Okeanos ve Tethys mozaiğine bakıyordum. Milattan sonra 2-3. yüzyılda ortaya çıkmış bu eserde, hayat kaynağı ırmaklar tanrısı Okeanos ve eşi Tethys kafa kafaya vermiş bizlere bakıyordu. İki portre etrafında denizin çeşitliliğini yansıtan canlılar ve yunuslar üzerindeki Eroslar vardı. Okeanos kafasında yengeç kıskaçları ile tasvir edilirken, Tethysinkisi ise kanat figürleri ile bezenmişti. Sanki sanatçı bize suların…
Ben küçükken babam iş seyahatlerine bizi de götürürdü. Dört kişilik çekirdek aile arabaya biner değişik şehirlerdeki çimento fabrikalarına giderdik. Gittiğim yerlere dair çok şey hatırlamıyorum, belki hatırlanacak yerler de değildi pek. Ama ailece yolculuklarımızı çok iyi hatırlıyorum. Şahit olduğumuz trafik kazalarını, babamın direksiyonu müzikal bir enstrüman gibi kullanarak radyoda çalan melodiden bağımsız yaptığı müziği ve…
Gitme kararı vermemin üzerinden beş, yeni bir eve çıkmamın üzerinden iki sene geçmişti. Uzun bir bekleyişin sonunda, bir bahar akşamı yolun öteki ucundan beklediğim haber gelmişti. Önümdeki 5 baharın nerede geçeceğini biliyordum artık. Eşyaları bir bavula atıp, evi kutulara yerleştirip yola çıkmanın vakti gelmişti. “Korkmuyor musun özlemekten?” diye sormuştu bir dost, bir zamanlar özenle düzmüş…
Parmak ucumda dolabın üst rafına yükselirken elim hemen küçük boy valizime gidiyor, ezbere… Bu sefer büyük olanı arıyorum, en büyüğünü. Kulpu yakalayıp valizle beraber aşağı hopluyorum. Ani zıplayınca zonklayan ayak tabanım ve hemen önünde duran büyük valiz. Bu tanıdık bir sahne. Ama büyüklüğü bana, bu seferki yolculuğun kabine sığmayan önemini hatırlatıyor. Korkuyorum deli gibi… Zonklayan…