Uzun süren sessizliği bozdum. “Yokmuşum gibi davranırsan, bokmuşsun gibi davranırım” diye bağırdım. Kerem abim istifra ediyordu. Kasada açık çıkmış, bak sen… Sabah 07:14, Sarıyer sahil. Siyah bir kartala dört yakın arkadaş doluştuk. İstanbul’u yeniden fethedeceğiz. Kafamız çok güzel. Yaygın ifadeyle “off günümüz”. Hayatın kısa olmasıyla da ilgimiz kalmadı. Keşke daha kısa olsaydı diye hayıflanan iki…
Mesut abi yine yanlış parke kaplamasını alıp babama getirmişti.. Zaten Mart ayı, zaten hava kasvetli, zaten okula gitmek zorundayım ve zaten kahvaltıdaki ekmek yine bayat. Zaten tüm bu moral bozucu etkenler beni bu Çarşamba sabahı yorup yıpratırken bir de babamın Mesut Abi’ye giydirmesini oturduğum yerden, beş kişilik mutfak masamızın ucundan, izlemek zorundayım… Ama göz göze…
Kör Nokta. Bakınca görülmeyen yeri gerçeğin. Şimdi, bugün olduğun yerden 20 yaşına bakınca neden her şeyi daha iyi anlıyorsun? O zaman ağladığın şeylere neden ağlamıyorsun? Neden aynı defterlere yazmıyorsun? Aynı insanları aramıyorsun içinde bir şey sonbahar olduğu zaman. Görmediğin bir şey vardı o zamanlar. Henüz öğrenmediğin bir ders vardı. Bakınca baktığın yerde bulamadığın bir şey…
Misafir Yazar olarak daha evvel de yazılarını okuduğunuz Serenay Sasa, kendine güvenen adımlarla, sakin bir yolu yürüyor bir kimliğin peşinde, bir sonbaharda. Yorgunum ya; aslında sade ben değil hepimiz yorgunuz. Rüzgarsız bir yaz oldu; rüzgarsız, yağmursuz ve ekseriyetle huzursuz. Bilirsin, böyle yazlarda balkon serinliği ararım gözlerinde. Ama sen de yorgunsun. Omuzlarına şehrin ışıkları uzanmış, vapurda…
Ben sıcak mevsimlerde büyüdüm hep. Güneş etrafında bir turu hep yazın döndüm. Çoğu büyük kararımı sıcak mevsimlerde verdim. Hamamda Deli Var’a New York’ta bir yaz gecesinde başladım. Yarımlıktan bahseden o senaryoya. Arkadaşlıklarımın çoğuna. Kalbinden otoyollar geçen bir Middletown’a yazın gittim, Londra’ya, New York’a, çünkü buna da ergen bir yazda karar vermiştim, hikayemi anlatırken ben hep…
-Oğlum gel hele gel. Şu Terminur’u bulasın. Babaannem kara kaplı, keçeden telefon defterini uzattı. Yine başlıyorduk. Defterin sağ tarafında alfabenin harfleri yukarıdan aşağıya doğru altın rengiyle diziliydi. T sayfasını açtım. Sayfanın sol tarafında isimler, sağ tarafında ise telefon numaraları vardı. -Hangi Terminur babaanne? Terminur Ankara, Terminur Köy, Terminur Yayla var burada. -Yazın şimdi da. Terminur…