Bu ayki Okur Yazısı sevgili Elif Kartal’ın kaleminden… Hem de üstelik eski Hamamda Deli Var yazılarına selam çakan seferinden. Hayat tercihlerden ibaret lafını duymuşum bir yerlerde. Ekleyelim; tercihler de gitmelerden. Nedenini bilmediğim bir istek var sürekli içimde. İçime sorsan “kalk gidelim.” Ben sabit kalmaya çalıştıkça içimde sürekli bir göç var. İçim içimden kalkıp gidiyor. Şehirler…
Beni ziyarete gelişinin bir seferinde çantasından -her zaman o çantadan bana bir şey çıkarıp emanet ederdi- kağıtlara sarılı bir eşya bulup verdi. Bebek gibi kundaklamıştı elindekini. Küçükken hatırladığım gibi değil elleri artık, daha beyaz, daha pamuk, daha çizgili fakat hep daha şefkatli. Hatıraları saklamayı seviyorsun, bunu gözüm kapalı sana verebilirim çünkü kıymetini sen bilirsin, dedi.…
Hayata bakkal başlıyorsun, holdingleşmeye çalışıyorsun sonra yolda bir şeyler oluyor falan filaaaan derken bir anda ŞARAMPOOOOOOL! Yuvarlan babam yuvarlan. Hem de aşağı doğru. Çünkü yukarı doğru yuvarlanamıyorsun, yürüyorsun. Mesela ben, Sene sonu defter parası ödendiğini, Limited olunca daha yüksek muhasebe parası vermem gerektiğini, Evlenmeden de 7 yıl beraber olduğun ve beraber yaşadığın sevgilinle evli gibi…
Yaşamın orta yerinde beliriveren çizgiler etrafında dolaşıp duruyoruz. Koca koca sıfatlar yükledikleri o şaşalı kelimelerin anlamları hep bu çizgiler kökenli. Evet, Araf da oradan geliyor. Dikkat etmemiz gereken, tartışmasız ince çizgiler. Hani kendini sevmek ve bencilliği ayıran o ince çizgi. Veyahut vicdanla korkunun arasına çizilmiş olanı. Bu çizgiler, inceliklerinden faydalanıyor olacaklar, ne zaman, nerede ayağına…
Bendeki hatıralarını bile bile o pub’a gitmeyi tercih ettim. Eskiden yalnızca 33’lük bardaklarda ve 9 liraya satılan biralar şimdi 50’lik bardaklarda ve 16 liraya satılıyormuş. İçkiye her gün gelen zamlarla beraber insanların artık evde rakı yapmayı tercih ettiklerinden konuştuk bir süre garsonla. O pub’a gittim çünkü o mekânın bana hatırlattıklarını unutmak zorunda olmadığımı biliyorum artık…
İncitilmek bir tercihti. Artık emindim. İnsan, incineceği şartları itinayla bulup, kendine göre düzenleyebilen ve kafasından aşağı dökebilen muazzam bir mekanizma. O bilincin altından sokak nereye kadar iniyorsa artık. Nasıl tutup seçebiliyorsak o aşırı acıyacak yeri. Tam ince deri. Psikolojik dedikleri şey. Pis bir şey. Anneme sordum geçen gün. Doğarken kordona filan dolanmış olabilir miyim diye?…