İncitilmek bir tercihti. Artık emindim. İnsan, incineceği şartları itinayla bulup, kendine göre düzenleyebilen ve kafasından aşağı dökebilen muazzam bir mekanizma. O bilincin altından sokak nereye kadar iniyorsa artık. Nasıl tutup seçebiliyorsak o aşırı acıyacak yeri. Tam ince deri. Psikolojik dedikleri şey. Pis bir şey. Anneme sordum geçen gün. Doğarken kordona filan dolanmış olabilir miyim diye?…
-Adamım gelmiş. Ne yapıyorsun? Gene kızları mı tavlıyorsun ha yirmialtı? -Yahu Kalpesh ne kız tavlaması. Ekmekle peynir var elimde. Her seferinde sanki o hafta sonunu Akdeniz’de bir adada iki gün sürmüş bir partide geçirmişim gibi hikayeler beklentisindeydi. Konuyu değiştirmeliydim. -Bak geçen domates aldım üsttekiler güzel, alttakiler büzüşmüştü. -Getir onları ben değiştiririm. Sen kızları anlat bana.…
“Yerine göre, tercih etmemekle elde edememek aynı şeylerdir. İnsan bazı zamanlarda kendinden sıyrılamaz. Benliğini ezip geçemez. Tek rakibim Türk Hava Yolları diye bir laf vardı. Hani orada kendini hava yollarıyla rakip olarak tanımlayan insan aslında hava yolunun ta kendisi. İnsan ne kadar eksik bilgiye sahipse, o kadar çok zanneder bildiğini. Sizlerin sınav kağıtlarında da var…
-Şah Alnında boncuk boncuk ter birikmiş, bana şah çekiyor. Bir acemiye göre epey iyi mücadele ediyor, kabul ediyorum. Ama bak, yeniliyorum. Ben nedense bu aralar hep yeniliyorum. Çekmeceler kırılıyor içimde. Raflarım düşüyor, avizelerim titriyor. Depremler, seller cümle doğal afet ve tekmil felaket beni buluyor. İnsanlar girip yüz metre dalıyorlar hayatımın içine; sonra yüzeye çıkıyor ve…