Dur. Bir an için dur, nefeslen. Uzun yol geldin, dinlen. Beni hatırlarsın. Yolun başlarında karşılaşmıştık seninle. Bir odayı dünya sanıp, türlü yolculuklara çıkmıştık dar duvarlar arasında. Ama şimdi, sana ait bir resim bile bulamıyorum. Sanki hiç olmamışız gibi. Sanki zamanın içerisinde bir delik açılmış, ve biz merakla onun derinliklerine dalıp, oksijensizlikten tükenmişiz gibi. X-ekseninde değil…
Bir sandalye çeksene. Ayakta kalma. Hatırladın mı bu şarkıyı? Hani işte şey. Heybenin, göçebenin, hikayenin şarkısı. Başlıyor bazen, yaksana bir mum o şarkı çalıyor işte, işte sesimde çatal, sesimde çakal bir cüce, biliyorsun ben yola çıkıyorum bu şarkıyı dinleyince. Londra’dayım, bunu daha önce de yaşamıştım, ne ilk valizim bu elimde eskiyen ne ilk giderek büyümek…
Yolculuğa çıkmadan önce, çantamı çok doldurmamam konusunda beni uyardı. “İki tişört, iki pantolon, iki kazak, iki çorap, iki iç çamaşır yeterli olacak. Yolda hayatını, kaliteli bir yürüyüş ayakkabısı ve belini zorlamayacak sırt çantası kurtaracak” dedi. Japonya’nın Şikoku adasındaki, uzunluğu 1.200km olan Budist haç yolunu yürümek için hazırlık yapıyoruz. Tahminimize göre günde 20-25km yürüyerek yürüyüşümüzü 1,5…
‘Başlamak bir hevesle can bulur, kararlılık ve azimle akıp yolunu bulur ve pek tabi sonunda hayatın eskisinden daha iyi olur’ coşkusunu verir bu yolu başarıyla geçmiş tüm ermişler. Ancak başlamak hiç tertemiz beyaz sayfalar kokmadı bana. Ya da ani, keskin ve emin adımların seslerini duyurmadı kulaklarımda. Eğer tamamen geçmişi bitirmek yoksa başlamanın içinde, başlamak bir…
Her başlangıç parmak izlerimiz gibi birbirinden hakiki, birbirinden farklı ve imza. Doğum gibi vaktini bekliyor, sancıyla… Ve “bazı şeylerin zamanı var, varsa da bir manası var” diyordu dostum bana yeni bir huy edinmemi söylerken. “Simdi yapabiliyorsan simdi yap, neden daha önce değil demeden.” Anadilim olmayan bir toprak parçasında, bir vagonda, başımı cama yaslayıp süratle geçtiğim…
Terk edilmiş bir sarayın sarmaşıklarla örülü duvarları arasında, şehir bugünkü haline gelmeden ekilmiş en eski ağaçtan da eski bir bahçe var. Bahçenin mazisini uzun taş kuleler arasına serpiştirilmiş ve terk edilmiş depolar anlatıyor. Kuleler geniş yollara ve beton kaldırımlara yol veriyor. Her Pazar günü anneler pusetlerini itiyor ve oğullarının arkasından sesleniyor, evsizler göçmen müzisyenlerin ritimlerini…
