Tuğçe, 14 Haziran 1985 günü saat 14:10 sularında İstanbul - Kadıköy' de doğmuştur. Ali ve Sabriye'nin üçüncü kızı ve ikizler burcudur. İkizler burcu olması ve ailenin en küçüğü olması üzerine kurduğu komik anlatımı Tuğçe'nin en kıymetli savunma mekanizmasıdır. Aslında özelinde büyük bir yüzleşmedir.
2003-2010 seneleri arasında Belçika - Antwerp' te moda tasarım okuyup sonrasında Türkiye' ye geri dönen Tuğçe, doğum yılının tek sayı ile bitmesinden dolayı tek sayıları, ikizler olmasından dolayı iki isme sahip olmayı (Tuğçe ve Tutu), üçüncü çocuk olmasından dolayı tek sayıları sevmesinin sağlamasını aldığını düşünmeyi ve hayatı sembollerle yaşamayı çok sever.
Bu durum profesyonel kariyerinde renk ve desen cümbüşü olarak hayat bulur.
60 Saniye, 1 dakika 60 dakika, 1 saat 24 saat, 1 gün 7 gün, 1 hafta 4 hafta, 1 ay. 12 ay, 1 sene.. Nedir bu zamanı ölçme aşkı? Hani yani nereden esti bu kadar saniyeleri toplayıp dakikalara ulaşmak? Ulaşma dakikaya. Dakika seni sevmiyor arkadaşım. Sevse hemen dükkanı kapayıp gitmezdi. Zaten saniye dediğin de tık…
Lütfen dikkatli olalım bu ay benim sularımda yüzüyorsunuz. Merkür burcuma girdi, 12 Haziran’ a kadar bende, 14 Haziran’da da kısmetse doğum günümde beraber mum üfleyeceğiz. Herkesi beklerim. Sonra da 15 Haziran’da istikamet Barselona. Kulağa ne kadar hoş gelse de benim gibi uçaktan korkan bir varlık için, doğum gününün hemen sonrası birkaç saat de olsa, uçağa…
Dün çok güzel bir rüya gördüm. Babam, annem ve Başak ile beraber İtalya’ya gidiyorduk. Hem de arabayla. Tüm rüya, mavinin ağırlıkta olduğu fulü renklerdeydi… Sanki bitmeyen bir akşam üstü gibi. Bir ara, İtalya’ya daha tam yaklaşmamışız, tabii rüya olduğu için nerede olduğumuzu tam anlayamıyorum ama hissediyorum, dağların tepesinden denize bakıyoruz. Rüyamın ışığı akşamüstü ile gece…
Yeni bir Nişantaşılı olarak, ablamları her görmeye geldiğimde, yolu uzatıp Bağdat Caddesi’nden geçmeyi, trafik yoksa ve hava güzelse Göztepe ışıklardan geçip sol şeritte kalarak eski evimizi ziyaret etmeyi çok seviyorum… Ya da seviyordum. Göztepe’deki evimize ilk gelenlere babamın telefonda anlattığı şekliyle: Göztepe ışıkları geçince sol şeritten devam et. Göztepe parkı var, onu geç. Üç apartman…
Bu ayın konusu netleştiğinde kahraman kadınlar için ne yazacağımı bilemedim. Duygusal olarak kilitlendiğim bu dönemde, ablalarım Gökçe ve Başak’a dönüp ‘Sizin kadın kahramanlarınız kim? Ben kimi yazmalıyım?’ diye bir soru sordum. Ne salakmışım. Kahramanlarımın kim olduklarının dank etmesi için onlarla Cik Island’da geçireceğim dört güne ihtiyacım varmış meğer. Bu yazımıza meze olan, ne mezesi hatta…
Bu yazımda bir arkadaşımın başından geçen bir hikayeyi anlatacağım size. Genelde kendimi bire bir kendi yaşadığım anılarımla anlatan biri olarak, bu defa bana çok dokunmuş, içime işlemiş bir hikaye anlatmak istedim… İzninizle isimleri değiştiriyorum. Sene 2000. Yaşlar 14-15. 1999 depreminin tozunu toprağını üstümüzden yeni atmışız… Hatta 1999 o kadar hızlı bitsin istemiştik ki, 31 Aralık…
