Elimin şu anki titremesi dile gelse bana ne söylerdi? Eve iş getirince, gerçek kimliğini işe götürünce, insanın işi de kendi benliğini içerince böyle oluyor işte… Elinin titremesini dile dökmeden rahat edemiyor. Kendini tanımayan bir terapistin kimseye yardım edemeyeceğini çok iyi biliyor. Sevgili el titremem ve ben karşılıklı oturuyoruz – ki normalde pek titremez – şimdi…
Eski beni en iyi bilenler, şimdiki bana en uzak olanlardı onlar. Aradan geçen 10 yıl hiçbir şeyi değiştirememiş, birinin kalbi tekleyip gidip geri gelmemiş, biri bütün aileyi karşısına almamış, öteki panik ataklarıyla hiç tanışmamış gibi. En ufak sessizlikteki iç çekmeler de olmasa, 10 yıldır aynı yolun yolcusu gibi görünebiliriz aslında. Salon koltuklarına ek sandalyeler, yersin…
Apar topar çıkarken evden, kapının girişindeki emektar tokasıyla ıslak saçlarını tepeden topladı. Gür saçları hayatının her döneminde ruhunun yansımasıydı. Mor, kırmızı, turuncu, kısa, uzun, kıvırcık, yanmış, yıpranmış, ucundan biraz kırılmış, kırıkları aldırılıp budanmış, kendi kökünden güçlenip tekrar uzamış, her şeye rağmen her daim ışıldamış… Hayatta başına ne geldiyse, o dönemki hayat duruşu ne ise, neye…
Parmak ucumda dolabın üst rafına yükselirken elim hemen küçük boy valizime gidiyor, ezbere… Bu sefer büyük olanı arıyorum, en büyüğünü. Kulpu yakalayıp valizle beraber aşağı hopluyorum. Ani zıplayınca zonklayan ayak tabanım ve hemen önünde duran büyük valiz. Bu tanıdık bir sahne. Ama büyüklüğü bana, bu seferki yolculuğun kabine sığmayan önemini hatırlatıyor. Korkuyorum deli gibi… Zonklayan…
Bir gece yarısı daha kan ter içinde uyandım. En canlı sahnem, ıslak atletim ve kaybettiğim suyu takviye niyetiyle uzandığım cam bardağı kafaya dikişim. Karanlık, gece, cam bardaktaki su ve terleme…. Kopuk kopuk görüntüler… Ertesi gece aynı oyun sanki çok beğenilmiş gibi tekrar sahnede…Su, gece, derin bir nefes, uyanış ve terleme… ‘Tekrar’, hayatın döne döne bir…
Yıllardır sevdiğim, her yıl heyecanla beklediğim, mumları umutla ve gerçekleşeceğine inandığım çocuksu bir çabayla üflediğim sevgili günüm. Hoşgeldin, sefa getirdin. 1 gün daha geç doğsaymışım, 4 senede 1 kutlarmışım, ah ne şanslı ama ne son dakkacıymışım… Benim için özel olan bugünü belli ki bu hikayelerle başkaları için de ilginçleştirme çabasındaymışım… Başardıklarımla, zayıflıklarımla, bana ait farklılıklarla,…
