Çay getireyim mi dedi refakatçi kadın. İrkildim. -‘Efendim?’ -‘Çay, çay, içer misin?’ Acı karşısında yiyip içmek oldum olası tuhaf gelirdi bana. Yok teşekkür ederim diyebildim. Ben kendime alacağım dedi, gün içinde içtiğim 15.bardak olmuştur belki (gün içinde mi? saat sabahın 10’u. Gün ne ara başladı da içine bu kadar çay sığdı?). Diyemedim tabi. Şaşkın bakışlarımdan…
8 kadın. Hayatımın farklı yıllarından, yaşlarından, kahkahalarından damıtılıp bugünüme kalan 8 süper kadın. Yaşıyorsun, tanışıyorsun, sanki 1000 kişi giriyor da hayatının hunisine , sonunda ucundan 8 kişi damlıyor…. Öyle bir damıtılmışlık, öyle bir yoğunluk sanki… Koca çocukluğum dediğin 3 kişi, üniversite dediğin 5 kişiden ibaret kalıyor gerisi sanki buhar olup uçuyor. Geçmişimin 8 süper kadını,…
Elimin şu anki titremesi dile gelse bana ne söylerdi? Eve iş getirince, gerçek kimliğini işe götürünce, insanın işi de kendi benliğini içerince böyle oluyor işte… Elinin titremesini dile dökmeden rahat edemiyor. Kendini tanımayan bir terapistin kimseye yardım edemeyeceğini çok iyi biliyor. Sevgili el titremem ve ben karşılıklı oturuyoruz – ki normalde pek titremez – şimdi…
Eski beni en iyi bilenler, şimdiki bana en uzak olanlardı onlar. Aradan geçen 10 yıl hiçbir şeyi değiştirememiş, birinin kalbi tekleyip gidip geri gelmemiş, biri bütün aileyi karşısına almamış, öteki panik ataklarıyla hiç tanışmamış gibi. En ufak sessizlikteki iç çekmeler de olmasa, 10 yıldır aynı yolun yolcusu gibi görünebiliriz aslında. Salon koltuklarına ek sandalyeler, yersin…
Apar topar çıkarken evden, kapının girişindeki emektar tokasıyla ıslak saçlarını tepeden topladı. Gür saçları hayatının her döneminde ruhunun yansımasıydı. Mor, kırmızı, turuncu, kısa, uzun, kıvırcık, yanmış, yıpranmış, ucundan biraz kırılmış, kırıkları aldırılıp budanmış, kendi kökünden güçlenip tekrar uzamış, her şeye rağmen her daim ışıldamış… Hayatta başına ne geldiyse, o dönemki hayat duruşu ne ise, neye…
Parmak ucumda dolabın üst rafına yükselirken elim hemen küçük boy valizime gidiyor, ezbere… Bu sefer büyük olanı arıyorum, en büyüğünü. Kulpu yakalayıp valizle beraber aşağı hopluyorum. Ani zıplayınca zonklayan ayak tabanım ve hemen önünde duran büyük valiz. Bu tanıdık bir sahne. Ama büyüklüğü bana, bu seferki yolculuğun kabine sığmayan önemini hatırlatıyor. Korkuyorum deli gibi… Zonklayan…