Dilara, iki kız kardeşin büyük ve köşeli olanı, kadınları hep boşanmış ve kendine yeni isimler ve hikayeler yazmış deli bir ailenin bir deli kadını. İlk romanını çizgili bir deftere yazdı, ilk şiir kitabını yayınladıktan sonra bir daha hiç okumadı. Rüyalarında kendini daima bir gemide buldu, gerçek hayatta iki üç senede bir valiz ve ev topladı. Connecticut’ta film, İstanbul’da Psikoloji, Londra’da Yaratıcı Endüstriler, İstanbul’a geri döndüğünde ise Karşılaştırmalı Edebiyat okudu. Milliyet Sanat ve TimeOut İstanbul İngilizce’ye film yazıları, Suret’e psikokültürel makale yazdı. 2011 yılında yazdığı denemelerle Hamamda Deli Var macerası başladı, bir siteden ve adresten fazlası, bir vaat, bir kimlik oldu, bileğinde sırlı bir bilezik gibi durdu, sonunda kalabalıklaştı. Balinalara, kızlarına hediye diye pembe taç değil valiz veren ana babalara ve kadınların erkeklerle aynı şarkıları söyleyebileceği bir dünyaya inanıyor.
25 yaşından beri sevdiği bir sektörde, sevdiği bir film şirketinde, sevdiği bir işi yapıyor. Hala ve daima yazıyor. İlk yazısını kaç yaşında yazmıştı hatırlamıyor.
Öyle değil midir zaten, kim olduğunu kaç yaşında keşfettiğini hatırlamazsın büyürken?
Kör Nokta. Bakınca görülmeyen yeri gerçeğin. Şimdi, bugün olduğun yerden 20 yaşına bakınca neden her şeyi daha iyi anlıyorsun? O zaman ağladığın şeylere neden ağlamıyorsun? Neden aynı defterlere yazmıyorsun? Aynı insanları aramıyorsun içinde bir şey sonbahar olduğu zaman. Görmediğin bir şey vardı o zamanlar. Henüz öğrenmediğin bir ders vardı. Bakınca baktığın yerde bulamadığın bir şey…
Ben sıcak mevsimlerde büyüdüm hep. Güneş etrafında bir turu hep yazın döndüm. Çoğu büyük kararımı sıcak mevsimlerde verdim. Hamamda Deli Var’a New York’ta bir yaz gecesinde başladım. Yarımlıktan bahseden o senaryoya. Arkadaşlıklarımın çoğuna. Kalbinden otoyollar geçen bir Middletown’a yazın gittim, Londra’ya, New York’a, çünkü buna da ergen bir yazda karar vermiştim, hikayemi anlatırken ben hep…
Takvim, biriktiğimin resmidir. Matematiğini çözemediklerimi aydınlatma gayretimdir benim. Bazı günlerin hepsi bütün günlerin ortalamasına benziyor. Salı ile Çarşamba’yı birbirinden ayıran, Mayıs ile Haziran’ı, 30 yaşın ile 31 yaşını ayrıştıran şey aslında tarihler değil, hatıralar. İçine panayırlar diken, sağanaklar indiren, içinde fırtınalar dindiren olaylar. Olaylar. Olamayanlar. Döndüklerin, dönünce öğrendiklerin, dönemeyip vazgeçtiklerin. Pergeller, pergeller cetveller. Ben takvimlere…
Bahane, aslını itiraf etmeye razı ve hazır olmadığındır. Aslında bilirsin. Neden hep valiz yaptığın bir hayatı seçtiğini. 7 sayısına neden inanmak istediğini. Ayağında kırılan kemiğe rağmen her gün yine de topuklu ayakkabı giydiğini. Bilezikleri takmaktan neden vazgeçtiğini. Şiir yazmaktan. New York’tan. Üniversitede kalmaktan, sadece ve yalnız yazmaktan… Kibar olmaktan, yaşının insanı gibi davranmaktan, yüreğini burkup…
Başını alıp gitmek bir lisandır. Gidenin dediğini kalan anlamaz. Herkes gitmiyor; bazısı hep kalıyor. Her giden de zaten aynı sorunun peşinden gitmiyor. Bazısı bulutsuz şehirler arıyor. Bulutsuz bir yaşamın ihtimaline inanmaya çalışıyor. İçinde, gözlerinin gerisinde sanki hiçbir bulut yokmuş gibi, giderse bütün güneşler ona açacakmış gibi… gidiyor. Bazısı da yağmurları takip ediyor. Bana da yağsın,…
İki huyuma bölsen beni kendinden başka kimseye bölünmeyen bir kadın olurum. Ben hep aynı anda birkaç gezegende birden dönüyorum, bütün seslerim aynı şarkıyı söylüyor, “yakut pulları mı bu ne görkem?” gözlerimde volkanlar şımarıyor çünkü artık su almıyor teknem. Artık bütün rüyalarımı tek bir denklem çözüyor. Düğüm nedir, neden atılır? Bu soruyu sorarsam devamı çorap söküğü…
