“Yaşamak kolay değil ya kardeşler, Ölmek de değil ” Orhan Veli “Ne o?” derdi dedem. Dedem ki saçları beyazlamış bir çocuktu, ama anlarsınız ya, çocuktu işte hâlâ. “Ağız tadıyla bir çay da mı içemeyeceğiz?” Ve höpürdeterek çayından bir yudum alıp, Rusça konuşmaya başlardı. Harp okulunda öğrendiği Rusçası, gerileyen belleğiyle savaşan bir Sovyet askeri gibi dudaklarında…

Devamını oku

Bunlar insanın düşündüğü şeyler değil. Ev alıştığımdan daha aydınlıktı, belki uzun zamandır bu kadar geç saatte oraya gitmediğim için. Apartmanda asayiş berkemaldi, apartman neye sahne olduğunu, birazdan köşedeki dairenin ağırlaşacağını pek tabii bilmiyordu. Uzun bir koridorun en sonundaydı kapı. Hep 50 adımda o kapıya vardıysam bu defa sanki 150 adım atmıştım. Ama apartman öyle sakin,…

Devamını oku

Çay getireyim mi dedi refakatçi kadın. İrkildim. -‘Efendim?’ -‘Çay, çay, içer misin?’ Acı karşısında yiyip içmek oldum olası tuhaf gelirdi bana. Yok teşekkür ederim diyebildim. Ben kendime alacağım dedi, gün içinde içtiğim 15.bardak olmuştur belki (gün içinde mi? saat sabahın 10’u. Gün ne ara başladı da içine bu kadar çay sığdı?). Diyemedim tabi. Şaşkın bakışlarımdan…

Devamını oku

Benim gibi bol kadınlı bir aileden geldiyseniz beni daha iyi anlayabilirsiniz. Benim iki ablam, bir anneannem, canım annem ve iki teyzem var. Çekirdek ailemizin buluşma üssü Göztepe Ömür Çıkmazı’ndaki evimizin mutfağı. Lise 1’deyim ve mevsimlerden kış. Bol lodoslu ve mide bulantılı geçmiyor o dönem İstanbul’un kışları. Kış deyince illa kar, illa kar tatili oluyor. Fırtınalı…

Devamını oku